Thursday, November 26, 2020

Αλβανός στρατηγός: "Σοβαρή πρόκληση η εγκατάσταση Ελληνικού Στρατού στους Οθωνούς"

SManalysis




Σημειωτέον ότι η Βόρειος Ήπειρος θα έχει δικό της μερίδιο και στα χωρικά ύδατα και στην ΑΟΖ και αυτό λέει πολλά...


Καταφέρεται εναντίον της Ελλάδας και προσπαθεί να "ξεσηκώσει" την Αλβανία σε αντιδράσεις!
ΟΑλβανός Στρατηγός Πίρο Αχμετάι, πρώην Σύμβουλος Εθνικής Ασφαλείας του Προέδρου Δημοκρατίας, νυν Σύμβουλος Ασφαλείας του Δημοκρατικού Κόμματος και εκπρόσωπος της Αλβανίας στο ΝΑΤΟ, "τρώει σίδερα" τον τελευταίο καιρό, καθώς με απανωτά άρθρα και δημιοσιεύσεις του, καταφέρεται εναντίον της Ελλάδας και προσπαθεί να "ξεσηκώσει" την Αλβανία σε αντιδράσεις!

Ο Αχμετάι αντιδρά στην αναμενόμενη επέκταση των χωρικών υδάτων της Ελλάδας στα 12 μίλια (αναμένεται η κατάλληλη στιγμή για την επίσημη ανακοίνωση), αλλά και στην πιθανολογούμενη εγκατάσταση ελληνικού στρατού στο ακριτικό νησάκι των Οθωνών, το οποίο με 12 μίλια και με ΑΟΖ, βάζει την Ελλάδα βαθιά μέσα στην Αδριατική, αγγίζοντας στα Στενά του Οτράντο, κόβοντας κάθε αλβανική (και τουρκική) ναυτική φιλοδοξία!

Ο Στρατηγός μάλιστα γράφει (16-11-2020), πως σε περίπτωση εγκατάστασης Ελληνικής Φρουράς στους Οθωνούς, αυτό θα είναι "σοβαρή πρόκληση" και "ανοησία":

"Από την άλλη πλευρά, εάν το θεωρήσουμε πραγματικό νέο, ότι η Ελλάδα τη στιγμή των διαπραγματεύσεων με τη Δημοκρατία της Αλβανίας για την οριοθέτηση των υδάτινων χώρων σχεδιάζει να αναπτύξει στρατιωτικές δυνατότητες σε ένα νησί με 400 κατοίκους, μπροστά από μια χώρα μέλος του ΝΑΤΟ, τότε αυτό θα αποτελούσε σοβαρή πρόκληση, με συνέπεια την υποβάθμιση του πνεύματος αμοιβαίας εμπιστοσύνης και σχέσεων μεταξύ των δύο χωρών! Με απλά λόγια, θα ήταν ανοησία"!


Ο Αλβανός Στρατηγός επίσης, με την πιθανή εγκατάσταση Ελληνικής Φρουράς στους Οθωνούς, αποδίδει στην Ελλάδα μακροπρόθεσμους στόχους και την αποδίδει σε αλλαγή της στρατηγικής αντίληψης της Ελλάδας για επέκταση του ελέγχου του θαλάσσιου χώρου, όπως αναφέρει το noiazomai.gr.

Ο Αχμετάι κατηγορεί μάλιστα τον Ράμα για την εκ των προτέρων αποδοχή της ελληνικής επέκτασης στα 12 μίλια, κάτι που θα δυσκολέψει -  όπως λέει - την Αλβανία στα Διεθνή Δικαστήρια, όταν θα συζητείται η κυριαρχία και όχι τα κυριαρχικά δικαιώματα, θεωρώντας δεδομένο ότι εκεί θα καταλήξουν τα δύο κράτη.

Ο Αχμετάι δηλώνει επίσης απογοητευμένος για την εγκατάλειψη στην ουσία της ναυτικής βάσης των Αγίων Σαράντα και συμβουλεύει τον Αλβανό Πρόεδρο να ζητήσει αναλυτικές εξηγήσεις από τον Πρωθυπουργό Έντι Ράμα, για την έγκριση επέκτασης των ελληνικών χωρικών υδάτων και για την στρατικοποίηση των Οθωνών, η οποία - όπως τονίζει - "απειλεί σοβαρά τη θέση της Δημοκρατίας της Αλβανίας στο κανάλι της Κέρκυρας".

Βεβαίως ο  Πίρο, οφείλει να ψάξει πρώτα τι σημαίνει και από πού προέρχεται το ελληνικό όνομά του και έπειτα να ψάξει να μάθει και για τον όρο "Βόρειος Ήπειρος", που όσο περνά ο καιρός, τόσο πιο διεθνής θα γίνεται... Η επίλυση άλλωστε του Βορειοηπειρωτικού εκκρεμεί επισήμως στο Συμβούλιο ΥΠΕΞ των μεγάλων νικητριών δυνάμεων του Β΄ Παγκοσμίου Πολέμου, ήτοι ΗΠΑ, Ρωσίας, Γαλλίας και Αγγλίας, που βλέποντας το νέο γερμανικό "Ράιχ" να απλώνεται τόσο ενεργά στα Βαλκάνια, μέσω της δήθεν "Ευρωπαϊκής" και κατουσίαν "Γερμανικής" Ένωσης, θα "ανοίξουν πανιά"...(δείτε εδώ)

Σημειωτέον ότι η Βόρειος Ήπειρος θα έχει δικό της μερίδιο και στα χωρικά ύδατα και στην ΑΟΖ και αυτό λέει πολλά...

 Άλλωστε, το Κόσσοβο δεν μπορεί να υπάρξει χωρίς ικανό αντίβαρο, όπως πολύ καλά έχει καταλάβει ήδη και η Γαλλία (δείτε εδώ) και η Βουλγαρία...

NATO deprived Serbia of getting a radar, granting Albania the right to monitor Serbia

SManalysis


Installation of high-range aerial surveillance radars in Albania has provided the country, as well as NATO, with monitoring the sky in a range of almost 500 km.

SOURCE: SPUTNIK THURSDAY, NOVEMBER 26, 2020 | 08:50

It is either a new step of the North Atlantic Alliance towards the annexation of the countries of the Western Balkans to its structures or a mere modernization of technical capacities, Sputnik writes.

It is about the fact that Albania has activated a new mobile 3D radar for high-range aerial surveillance radar on Mount Mida, in the northern district of Shkodra, in early November. This gave her a complete overview of the airspace within a radius of as much as 470 kilometers, which allows her to "look" far beyond its borders, even into Serbia.

Given that Albania is part of NATO, it is obliged to integrate the radar image obtained by this means into the NATO surveillance, early warning and response system.

The radar was set up in cooperation with the American company "Lockheed Martin".

Military expert Mitar Kovac believes that NATO has not stopped with its strategy to include the entire Western Balkans in its structure, and that the radar would not have been set if it were only Albania's national interests, and reminds that the North Atlantic Alliance bans Serbia from using the radar station on Kopaonik, even for civil aviation.

"That radar is not working, because that radar position enabled the control of the southeast of our country and the southern borders with Albania and Montenegro. These are double standards. It is not only the need of the Albanian army and state, but also NATO. Under favorable conditions they received a modern radar that will monitor the wider area and our territories, and partly the territories of neighboring countries, primarily Montenegro and Macedonia", Kovac points out for Sputnik.

On the other hand, the editor of the "Tango Six" portal, Petar Vojinović, says that the installation of radar should not necessarily be viewed in a negative context for Serbia, because it is a standard modernization of basic technical capacities for airspace surveillance.

"The ranges of these radars are like that, and there are larger ones, that's nothing unusual. We can also see the whole of Albania. Due to the physical characteristics of the Balkan states, the airspace is mutually visible," Vojinovic points out.

The value of the radar installation project in Albania is 22 million 266 thousand dollars, of which 19 million 139 thousand are provided from the Albanian budget, while the rest is provided through the project of the US Government FMS (Foreign Military Sale) program.

Wednesday, November 25, 2020

Τι πρέπει να κάνει η Ελλάδα; Να σταθεί στο πλευρό της Βόρειας Μακεδονίας ή να πάρει το μέρος της Βουλγαρίας?

SManalysis



Ο πρωθυπουργός της Βουλγαρίας Μπόικο Μπορίσοφ με τον Σκοπιανό ομόλογό του Ζόραν Ζάεφ, στα Σκόπια. EPA, GEORGI LICOVSKI

 25/11/2020



Την προηγούμενη εβδομάδα η Βουλγαρία αρνήθηκε να εγκρίνει το διαπραγματευτικό πλαίσιο της Ευρωπαϊκής Ένωσης για τη Βόρεια Μακεδονία. Με αυτόν τον τρόπο ουσιαστικά η Σόφια έβαλε βέτο στις ενταξιακές διαπραγματεύσεις των Σκοπίων που θα ξεκινούσαν, αν όλα πήγαιναν καλά, σε ένα μήνα.

Ο λόγος είναι γνωστός. Η Βουλγαρία ανακινεί βασικά δύο ζητήματα: δεν δέχεται τη χρήση του προσδιορισμού “μακεδονική” και ζητά να απαλειφθούν οι απαξιωτικοί χαρακτηρισμοί για τη Βουλγαρία στα σχολικά βιβλία της Βόρειας Μακεδονίας αναφορικά με τη ναζιστική κατοχή.

Σε ότι αφορά στο δεύτερο το θέμα αυτό εμφανίζεται και στα ελληνικά σχολικά βιβλία. Οι Μακεδόνες έζησαν στο πετσί τους τη βουλγαρική στάση κατά τη διάρκεια της ναζιστικής κατοχής. Αυτό για να ξέρουμε για τι μιλάμε.

Οι διαφωνίες και οι τριβές των δύο χωρών, Βόρειας Μακεδονίας – Βουλγαρίας, είναι μια παλιά ιστορία, και όχι τωρινή. Απλά η Βουλγαρία επί τριάντα χρόνια στην πραγματικότητα κρυβόταν πίσω από την Ελλάδα, η οποία, ιδίως μετά το 2001 και τη διευθέτηση των εσωτερικών εθνικών διαφορών της Βόρειας Μακεδονίας με τη Συμφωνία της Αχρίδας, δεν έλυνε το πρόβλημα.
Η Αθήνα προσέφερε έτσι την άνεση χρόνου στη Βουλγαρία να διαμορφώνει παράλληλα ένα ευρωπαϊκό προφίλ που στην πραγματικότητα δεν είχε, κρύβοντας κάτω από το χαλί το “βαλκανισμό” της, στην πραγματικότητα με ξένα κόλλυβα. Αυτά της Ελλάδας.

Οι διαφωνίες, λοιπόν, μεταξύ Βόρειας Μακεδονίας και Βουλγαρίας είναι παλιές. Κατά τον Ψυχρό Πόλεμο οι διαφωνίες αυτές ήταν μόνιμο θέμα προστριβής της Γιουγκοσλαβίας με τη Βουλγαρία, όπου συχνά η Μόσχα ή αντιμετώπιζε τις προστριβές αυτές παλινωδώντας από τη μια πλευρά στην άλλη, ή κρατούσε επιμελώς ίσες αποστάσεις.

Η Ιστορία με έναν τρόπο επαναλαμβάνεται. Επί δεκαετίες, όταν η Ελλάδα δεν είχε επί της ουσίας κανένα θέμα από καμία κυβέρνηση, είτε Καραμανλής ήταν πάνω, είτε Παπανδρέου, με την τότε “Σοσιαλιστική Δημοκρατία της Μακεδονίας”, το βάρος μοιραία έπεφτε στη Βουλγαρία.

Όταν η Ελλάδα μετά το τέλος του Ψυχρού Πολέμου άρχισε να προτάσσει αντιρρήσεις οι οποίες εκτονώθηκαν σημαντικά, αλλά δεν επιλύθηκαν με την υπογραφή της Ενδιάμεσης Συμφωνίας Παπανδρέου – Γκλιγκόροφ, ανέλαβε το βάρος των βέτο, χωρίς καμία ουσιαστική στήριξη από τη Βουλγαρία, σε κανένα στάδιο αυτής της ιστορίας.

Η Συμφωνία των Πρεσπών έβαλε τέλος στο ονοματολογικό, μεταξύ Ελλάδας και Βόρειας Μακεδονίας. Η Βουλγαρία πλέον δεν μπορούσε να κρύβεται. Αποκαλύφθηκε Μέχρι εκείνη τη στιγμή η Ελλάδα ήταν εκείνη που απειλούσε με βέτο και σήκωνε το βάρος (μαζί με τη Βόρεια Μακεδονία φυσικά) της διεθνούς απορίας στους διάφορους οργανισμούς, γιατί αυτό το θέμα δεν λύνεται επί τόσα χρόνια.

Τώρα απειλεί η Βουλγαρία.
Στις 4 Ιανουαρίου 2019 ο πρωθυπουργός της Βόρειας Μακεδονίας Ζόραν Ζάεφ σε συνέντευξή του στην Εφημερίδα των Συντακτών αναγνώρισε τον ηγετικό ρόλο της Ελλάδας στα Βαλκάνια.  “Η Ελλάδα έχει το δικαίωμα να είναι η χώρα-ηγέτης στα Βαλκάνια. Είναι η πρώτη χώρα στην περιοχή που έγινε μέλος του ΝΑΤΟ και της Ε.Ε., κάτι που είναι και δική μας προσδοκία”.

Ο Ζάεφ γνωρίζει καλά την Ιστορία της χώρας του. Γι’ αυτό και προτιμά να δει την Ελλάδα να αναλαμβάνει ρυθμιστικό ρόλο στα Βαλκάνια, παρά τη Βουλγαρία. Η Συμφωνία των Πρεσπών άνοιξε αυτόν τον δρόμο για την Ελλάδα.

Η κυβέρνηση πρέπει άμεσα να σταματήσει να κωλυσιεργεί πλέον. Πρέπει να ξεπεράσει τις αγκυλώσεις της και να αναγνωρίσει τα λάθη της. Άλλωστε για τον ελληνικό λαό το θέμα φαίνεται να θεωρείται λήξαν. Σε δημοσκόπηση της Kapa Research το 58%  των ερωτηθέντων αποτιμά θετικά τη Συμφωνία των Πρεσπών.
Η έγκριση των τριών μνημονίων συνεργασίας στη Βουλή έχει ήδη καθυστερήσει σημαντικά. Και όλα δείχνουν θα καθυστερήσει κι άλλο. Η ελληνική κυβέρνηση ήδη έπρεπε να είχε πάρει δημόσια θέση στο βουλγαρικό βέτο αποθαρρύνοντας τη Βουλγαρία. Δεν το κάνει. Έπρεπε ήδη να είχε εκφράσει στήριξη προς τις προσπάθειες του Ζάεφ να εντάξει τη χώρα του στην ΕΕ. Ούτε αυτό το κάνει.

Η Ελλάδα μπορεί να διαδραματίσει ρόλο στα Βαλκάνια, αρκεί να… ξυπνήσουμε. Τώρα χρειάζεται περισσότερο από ποτέ να εκμεταλλευτούμε ευκαιρίες και δυνατότητες που μας παρέχονται στο πιάτο.

Sunday, November 22, 2020

North Macedonia must join the bloc, but still….

SManalysis


A monument depicting the St. Cyril (826-69 AD) and St. Methodius (815-85 AD) during the COVID-19 lockdown. The two saints are credited with evangelizing the Slavic tribes of Eastern Europe and creating the a precursor to the modern Cyrillic script used in Russia, Ukraine, Serbia, Bulgaria, and North Macedonia.

Basil A. Coronakis By Basil A. Coronakis
Founder of New Europe

The North Macedonian government is in a tight spot with the Albanian minority, which is concentrated in the west and north part of the country and participates in the present Zoran Zaev government. All Albanians of North Macedonia have fixed in their minds the idea of “Greater Albania”, which will include Albania, Kosovo and half of North Macedonia. Whether it will ever work, is a different story.


The hope of joining the bloc is what keeps the small Balkan state alive. If the hope is lost, the country will be split among Bulgaria, Albania, Serbia and Greece, creating new geostrategic equilibria in the Balkan peninsula. However, this is the worst-case scenario as the very existence of the Republic of North Macedonia as an EU member state guarantees stability in an uncharted area with two millennia of turbulent history and unstable borders.

I remember, when the dispute between Athens and Skopje emerged in the eighties, the then-Minister of Foreign Affairs of Greece, the late Michalis Papakonstantinou, in a rather animated discussion, told me, “can you understand Vassili that if this country did not exist, we should have invented it?”

Michalis had represented Greece in the UN interim agreement signed in New York on September 13, 1995, which provided for the provisional name of “Former Yugoslav Republic of Macedonia”, was coming from Macedonia (Kozani) and had a deep historical knowledge of the Balkan history.

The provisional name lasted until June 17, 2018, and the dispute with Greece kept that country in European limbo for 23 years. This was the great mistake of the leaders of North Macedonia who opted for confrontation with EU/NATO member state Greece in times that compromise was the cardinal political value of the bloc. If they had opted for a compromise with Greece, North Macedonia would have joined the EU by January 1, 2007, together with Bulgaria and Romania, if not earlier.

Under what name? It would be irrelevant as long as the people of North Macedonia would have a better, much better, life.

Today, the leaders of North Macedonia are making the same historical mistake dragging once again the country and its people into a confrontation win another EU/NATO Member State, Bulgaria.

The philosopher’s stone of the dispute is the language. In the Prespes Agreement, where the name issue is settled with the commonly accepted name “Republic of North Macedonia”, it also recognized (by the Greeks only) the language and the nationality as “Macedonian” (not as “North Macedonia”). Premeditated or not, this grotesque error will provide any Greek government, present or future, in times of domestic political difficulties to turn the Prespes Agreement into a piece of paper, good only to wrap fish.



The North Macedonian government is in a tight spot with the Albanian minority, which is concentrated in the west and north part of the country and participates in the present Zoran Zaev government. All Albanians of North Macedonia have fixed in their minds the idea of “Greater Albania”, which will include Albania, Kosovo and half of North Macedonia. Whether it will ever work, is a different story.

This is the real problem for North Macedonia and can be resolved only if it joins the bloc together with Albania. Indeed, the French-German border was the theater of war for Western Europe for centuries until both countries joined the EU in 1957. Since then, not a single bullet has been fired across that border, except the bullets of hunters.

The issue of the language, in reality, is not an issue because there is no Macedonian language, as such. When North Macedonia was part of Yugoslavia, the language spoken was Serbo-Croatian. After the split, a local dialect was adopted as the official language which was named “Macedonian”. So far, so good.

Last year, I visited Skopje and Kumanovo accompanied by a Bulgarian colleague, who helped very much with translation as I do not speak Macedonian. On the way back when we stopped in Bitola for a coffee and she started talking with the shop owner about the life there and how they feel now that the door to Europe was opened. There, I understood how many hopes ordinary citizens are investing in the EU Membership.

When we crossed the border to Greece, I said to my associate, “you are with New Europe for some 15 years. Why have you never told us that you speak Macedonian fluently?” and she replied, “because I do not speak Macedonian” and when I asked, “ and what the hell you were speaking for the last three days”, she replied, “Bulgarian”.

Zaev must come down to earth and understand his historic responsibilities. His country, in order to survive as a sovereign country, must join the bloc at any cost or at least keep talking with Brussels from now to eternity if they do not get him in. That will be very difficult because the weather in Europe is becoming tough and Europeans, after the experience of generously brining into the bloc eleven former Communist countries, are not enthused with the idea of even more new former Communists, the more so that their justice systems remain medieval.

This issue cannot be resolved simply by bombarding Europeans with a hailstorm of op-eds from Balkan journalists, nor from Europe’s pro-Enlargement NGOs who are publishing furiously at the moment, and not even by high-minded commentary written for world leaders by those same NGOs.

To this effect, Zaev has only one move left. Go first to Sofia and then to Athens and beg Boyko Borisov and Kyriakos Mitsotakis for “unconditional” help. He may never get into the bloc but at least he will deliver the country to his successor one piece, as he got it.

Madeleine Albright, George Casey and George Tenet Return to SFS to Discuss the Future Role of the U.S. on the Global Stage

SManalysis





 Tenet; Biden to work across the aisle and reach out to the members of the American public who didn’t vote for him, whose buy-in he must win before enacting major foreign policy changes.

Date Published: November 19, 2020

In November 2019, as part of SFS’s celebrations during the Centennial Gala Weekend, former U.S. Secretary of State Madeleine Albright (P’87, P’94, H’99), 36th Chief of Staff of the U.S. Army George Casey (SFS’70) and former CIA Director George Tenet (SFS’76, H’03, P’10) met to discuss the role of U.S. diplomacy.

In the year since, the world has faced a major global health crisis in the COVID-19 pandemic and Joe Biden won a presidential election that continues to be contested by the incumbent. On November 17, 2020, SFS invited Albright, Casey and Tenet back for a virtual event to share their expert insights on the future role of the U.S. in light of these and other foreign and domestic challenges.


The panel discussed how things had changed since they last met and shared their recommendations for future U.S. policy overseas.
Reflecting on a Historic Year

Dean Joel Hellman moderated the discussion, promising that the event would be a “masterclass” in foreign policy. 

He began by asking the panelists how the United States’ international role had changed in the year since the group met. 



Albright believes that the U.S. will have much to do to regain the global standing it has lost during what she characterized as a poor response to the pandemic, which saw the U.S. retreat from many multilateral organizations attempting to combat COVID-19. 

“Things have gotten harder in the last year, our reputation has sunken lower,” she said.

Casey echoed Albright’s sentiments and warned that the United States may never regain its reputation overseas. “We kind of turned inward and I think the world moved on,” he said. 




Tenet expanded his answer to include the past four years of international relations. In addition to the impact of Trump’s foreign policy, he argued that external global trends should inform the way the incoming administration devises its international approach.

“Freedom House reports that there are fewer democracies in the world than there have been at any time in the past 25 years,” he explained. “This is a different world.”

Diplomacy During a Global Pandemic
The conversation turned to the pressing moment of our time: the coronavirus pandemic. Hellman asked his guests what their policy recommendations would be for dealing with the crisis. 

Tenet emphasized the importance of working with allies and recognizing their ability to lead globally on the issue. “[The U.S.] is still the essential country but we have lots of partners who have great capabilities who just want to be our partners again,” he said.


Casey emphasized the need to re-stabilize the relationship between the White House and the national security community.
Casey stressed that the relationship between the national security community and the White House needed to improve to meet the challenge of COVID-19. He argued that Trump’s erratic “Twitter” security strategy alienated national security leaders from important decisions, which jeopardized the country’s ability to effectively respond.

“We have to restore a level of stability,” he remarked. “[In the relationship between the President and the military] we have to move it back to a thoughtful, predictable and private conversation.”

A New White House
The panel then addressed the results of the recent election and offered their recommendations for what the incoming Biden administration should focus on when he takes office. 

Albright signaled her approval of Biden’s foreign policy approach saying, “There couldn’t be a better candidate [than Biden], who has spent his life in foreign policy.” She added that she expects a foreign policy reset with a president “who knows where all the countries are.”

However, she cautioned against completely re-embracing pre-Trump ideas and procedures, arguing that the major challenges of today’s world required a new approach. 


Albright cautioned against returning to the “status quo ante.”
“We’re in a very different period, in terms of technology, the rise of China. One has to be realistic about where the world is today,” she said. “We don’t want the status quo ante.”

In the wake of a close election, Tenet stressed the need for Biden to work across the aisle and reach out to the members of the American public who didn’t vote for him, whose buy-in he must win before enacting major foreign policy changes.

While Tenet described himself as more moderate than Biden, he believes that the President-elect has the ability to gain the trust of this demographic.

“I think President-elect Biden gets that there are 70 million people [who didn’t vote for him] that he can win over by the way he speaks to them,” he said.

Casey warned of the vulnerability that comes with power transitions and said that other countries may seek to take more aggressive action while they believe the United States is looking the other way. 

“It should be a time of increased vigilance because our opponents look at us and see us as preoccupied. It’s a time to keep our powder dry,” he stressed.

A Call for Public Service
The three panelists received an audience question about the importance of diversity in public service. All three were emphatic that making sure that public servants represent the country they serve makes for a better government.

Casey highlighted the impact of diversity by sharing his experience of promoting the first woman to be a four-star General in the United States, General Ann E. Dunwoody. “She had an instantaneous impact because she thought about things differently,” he said. “If you don’t have diversity, you’re never going to succeed.”


Tenet called on young people to consider a career in public service.
Tenet and Albright appealed to talented young people of all backgrounds to pursue a career in public service. 

“To be a public servant and to be around men and women who are dedicated to making our country better and keeping it safe is the highest calling anybody can have,” Tenet said. “And the next generation of talent that comes in — they’re much smarter than we ever were, they have many more experiences than we ever had — will make this a better government.”

Albright said she was optimistic about the future of the U.S. and the world because of the SFS students she teaches. 

She said, “We are depending on the next generation. I think they are an extraordinary group of young people who are living in a very different world than they were expecting to and they are showing flexibility, curiosity and, I think, a sense of community service.”Link

Διαχρονικές φοβίες στην εξωτερική μας πολιτική

SManalysis



Προβληματισμοί για την ελληνική εξωτερική πολιτική σε έναν κόσμο που αλλάζει.



Νικόλαος Δ. ΚανέλλοςΠρέσβης επί τιμή. Πρώην Πρέσβης της Ελλάδας σε Κόσοβο, Σλοβακία, Βιετνάμ Αζερμπαϊτζάν.

Διαχρονικές φοβίες στην εξωτερική μας


Από το blog αυτό θα αναφέρομαι σε μια σειρά εκκρεμοτήτων, για να το πούμε απαλά, που ελπίζω να προβληματίσουν  την ηγεσία των αρχών μας και να είναι ωφέλιμες στην αναμενόμενη, αργά ή γρήγορα ριζοσπαστικά επαναδιάταξη της εξωτερικής μας πολιτικής.

Δεν αναφέρομαι στη σημερινή συγκυρία της ελληνικής εξωτερικής πολιτικής, ούτε στις ραγδαίες εξελίξεις που παρατηρούνται στην παγκόσμια σκακιέρα.

Πάω πίσω 40 χρόνια και αναρωτιέμαι πότε και πώς, από τότε μέχρι σήμερα,  η ελληνική εξωτερική πολιτική έλυσε ή ώθησε στη λύση του ένα πρόβλημα με τις γειτονικές χώρες σε τέτοιο βαθμό ώστε να ωφελήσει μακροχρόνια την Πατρίδα μας;

Επειδή βέβαια, όπως σε όλα, θα υπάρξει αντίλογος, επισημαίνω, χωρίς να παραθέτω τα ζητήματα ανάλογα με τον βαθμό της σπουδαιότητας τους, αλλά ανάλογα με το πως βλέπω να διαμορφώνονται οι εξελίξεις στο άμεσο μέλλον και οι δυσχέρειες που φουντώνουν για την Ελλάδα.

-  Αρση του εμπόλεμου με την Αλβανία

Το αλβανικό εμπόλεμο, που θέσπισε η αλβανική Βουλή το 1939, δεν καταργήθηκε ούτε από το κομμουνιστικό καθεστώς, ούτε από τις μετέπειτα κυβερνήσεις.

Το ίδιο στην ουσία, mutatis mutandis, θέσπισε και η ελληνική πλευρά λόγω της κήρυξης του πολέμου από την Ιταλία. 

Θυμάμαι πόσες εμμονές είχαμε από το 1988 και μετά σε ένα ζήτημα που δεν «κουνήθηκε» σκόπιμα, ούτε βήμα από τους γείτονές μας. (Σωστή η πολιτική αυτή από την πλευρά τους εννοείται).

Και τα δύο μέρη ουσιαστικά, όμως, θέλουν να απαλλαγούν από το εμπόλεμο.

Με το τέλος του Β΄ Παγκοσμίου Πολέμου, το 1947 πραγματοποιείται στο Παρίσι η Διάσκεψη για την Ειρήνη.

Η Ελλάδα στην μέση ενός καταστρεπτικού εμφυλίου πολέμου και ενός εμφυλίου διχασμού που εμφυτεύθηκε και με τη βοήθεια των συμμάχων έθεσε σε δεύτερη μοίρα τα ζητήματα με την Αλβανία και τη  Β. Ηπειρο. Το χειρότερο είναι ότι άφησε το ζήτημα εκκρεμές χωρίς να διεκδικεί τίποτα.

Είναι δυνατόν; Τι ιδέα επικράτησε στους πολιτικούς μας ηγέτες ή καλύτερα τι είδους φοβίες καλλιεργήθηκαν;

Πόσα αλλά θέματα έμειναν εκκρεμή από αυτή τη Διάσκεψη; Η επανένωση των δυο Γερμανιών λύθηκε με τον καιρό και τις διεθνείς ανακατατάξεις. Το θέμα της Βορείου Ηπείρου; Μένει εκκρεμές. Πόσο το εκμεταλλευτήκαμε; Πήραμε κάτι ως διπλωματικό αντάλλαγμα; 

Φοβίες; Πιέσεις; Ιδεολογικες παρορμήσεις; Πολιτικα βραχυπρόθεσμα  οφέλη και μικροπολιτικά συμφέροντα;

Ας το γνωρίζουν κάποιοι, που συνεχίζουν να αγνοούν την δύσκολη πορεία μιας αυτόχθονης εθνικής μας μειονότητας. 

Είναι γνωστό βέβαια οι ερμηνείες περί μονομερούς άρσης του εμπόλεμου χωρίς να ζητηθεί κανένα αντάλλαγμα δεν οδήγησαν σε καμία νομιμοποίηση.

- Ιερά Θεολογική Σχολή της Χάλκης;

Πάσες δεκαετίες πρέπει να περάσουν για μα δοθεί λύση στην εκπαίδευση και επιμόρφωση ιεραρχών κληρικών;

Από το 1971 που παύθηκε η λειτουργία της καμία κυβέρνηση δεν κατάφερε να την επαναλειτουργήσει.

Ποια είναι τα λοιπά φυτώρια και οι λοιπές δεξαμενές σκέψης της Ορθοδοξίας και του Πατριαρχείου;

Ή αλλιώς, που θα βασισθεί η ύπαρξη της όταν το μέλλον ανήκει, όπως δυστυχώς φαίνεται  σε μόνιμες αντιπαραθέσεις  και σε έντονους ανταγωνισμούς;

 

Θα ακολουθήσει σειρά από απόψεις μου και για άλλα ζητήματα της εξωτερικής πολιτικής.