Του Παναγιώτη Μπάρκα
Πρόσφατα ο ηγέτης της σλαβομακεδονικής αντιπολίτευσης κατηγόρησε δημόσια (νόμιμα) σημαίνοντες αλβανούς πολιτικούς στην Πρώην Γιουγκοσλαβική Δημοκρατία της Μακεδονίας για συνεργασία με μυστικές και δημόσιες κρατικές δομές της γείτονος χώρας για ιδία πολιτικά και οικονομικά οφέλη.
Η κατηγορία αυτή αποτέλεσε το έναυσμα για την ανάλυση παρόμοιας χειραγώγησης διαχρονικά πολιτικών εκπροσώπων της εθνικής ελληνικής μειονότητας στην Αλβανία, αλλά εις βάρος των συμφερόντων της ιδίας μειονότητας. Για την επιβεβαίωση της εξαγοράς και ενοχοποίησης των ιθυνόντων της μειονότητας δε θα χρησιμοποιήσουμε τα ίδια μέσα (τηλ. υποκλοπές), αλλά διαφορετική προσέγγιση. Θα αντιπαραθέσουμε αφενός μεν την πραγματικότητα πολλαπλών διακρίσεων εις βάρος της εθνικής ελληνικής μειονότητας, τη δημογραφική αλλοίωσή της, τον οικονομικό αφανισμό ακόμα και στις περιοχές με συμπαγή πληθυσμό, τον περιορισμό και αποκλεισμό της εν λόγω μειονότητας από το πολιτικό και οικονομικό ενδιαφέρον του κράτους και των διεθνών οργανισμών. Αφετέρου δε, τίθεται το θέμα της πολιτικής επιβίωσης των πολιτικών εκπροσώπων της εθνικής ελληνικής μειονότητας, όχι με τις δικές της ψήφους, αλλά ως «επιθυμία» των αλβανικών πολιτικών δομών, της ξέφρενης αύξησης των περιουσιακών τους στοιχείων, την καθήλωση με γεωμετρική πρόοδο των προσπαθειών τους για την προστασία των δικαιωμάτων της μειονότητας. Το γεγονός αυτό αποτελεί το πιο αδιάσειστο στοιχείο της εξαγοράς και της ενοχοποίησης αυτών των πολιτικών εκπροσώπων.
Τα παραδείγματα που ακολουθούν δεν αποδεικνύουν απλά την εν λόγω εξαγορά και χειραγώγηση, τις διαστάσεις και τη διάρκειά της, αλλά αποδεικνύουν και τους λόγους και τη σκοπιμότητά τους.
Ομάδα νέων της μειονότητας κατέχει έγγραφα που αποδεικνύουν ότι μόνο σε περιοχές με συμπαγή μειονοτικό πληθυσμό στους νομούς Αγίων Σαράντα και Δελβίνου με πλαστά έγγραφα, με στημένες δικαστικές αποφάσεις κατά παράβαση του νόμου, είτε με παρεμφερείς αποφάσεις άλλων κρατικών δομών, έχει αλλάξει η κυριότητα σε 220 χιλιάδες στρέμματα γης της εν λόγω κοινότητας. Με τους μηχανισμούς αυτούς οι παραπάνω εκτάσεις επέστρεψαν στους δήθεν πρώην ιδιοκτήτες, οι οποίοι δεν έχουν καμιά σχέση με την ελληνική μειονότητα. (Για τις 120 χιλιάδες στρέμματα υπάρχουν οι συγκεκριμένοι φάκελοι με τις νομικές παραβιάσεις και καταχρήσεις, ενώ για τις υπόλοιπες 100 χιλιάδες η διαδικασία συνεχίζεται.) Κοινωνικά, πολιτικά και ιστορικά το φαινόμενο αυτό πρέπει να θεωρηθεί ως νεοοθωμανοποίηση του χώρου της ελληνικής μειονότητας, επειδή τα έγγραφα, πλαστά ή μη, βάσει των οποίων γίνεται η αλλαγή κυριότητας των περιουσιών ανάγονται στην Οθωμανική Αυτοκρατορία. Γίνεται λόγος για διεκδικήσεις που ανάγονται τουλάχιστον μετά τον 16ο αιώνα, τότε που το ισλαμικό καθεστώς της αυτοκρατορίας υφάρπαζε δια της βίας τη γη των χριστιανών που δεν αλλαξοπιστούσαν για να ανταμείψει όσους εξισλαμιζόταν και ετίθεντο στην υπηρεσία της αυτοκρατορίας. Ο νεοοθωμανισμός εξελίσσεται αθόρυβα, με κοινωνική και θεσμική ανοχή σε ολόκληρη την Αλβανία, πλην όμως στην περίπτωση της ελληνικής μειονότητας το φαινόμενο σχετίζεται ουσιαστικά με τη διατήρηση της εθνικής της ταυτότητας. Τόσο το χειρότερο που τα στοιχεία αποδεικνύουν ότι δε γίνεται λόγος για άμεσους «κληρονόμους» ανά τους αιώνες (αδύνατο να συμβεί), αλλά για άτομα που σήμερα κατέχουν πολιτική εξουσία ή πολιτικό μέσο για κατάχρηση και παράβαση του νόμου.
Αφετέρου, διαπιστώνεται το συγκλονιστικό γεγονός πως το εν λόγω φαινόμενο παράνομης ιδιοποίησης περιουσιών της μειονότητας το ανέχτηκε και το ενθάρρυνε την περίοδο 1998-1999 ο νύν Πρόεδρος του ΚΕΑΔ και τότε Πρόεδρος της Ομόνοιας Βαγγέλης Ντούλες και οι διάδοχοί του όπως ο Β. Μπολάνος, φαινόμενο που συνεχίζεται έως και σήμερα. Ο Ντούλες υπονόμευσε τότε τη μαζική πολιτική διαμαρτυρία της εθνικής ελληνικής μειονότητας κατά του φαινομένου αυτού που πρωτοεμφανιζόταν. Η διαμαρτυρία απαιτούσε ουσιαστικά την αποτροπή της διαδικασίας νεοοθωμανοποίησης της εν λόγω μειονότητας, αλλά και ολόκληρης της χώρας.
Νομικά κανένας τίτλος ιδιοκτησίας αυτής της κατηγορίας δεν δύναται να νομιμοποιηθεί χωρίς την έγκριση των ιθυνόνόντων της τοπικής αυτοδιοίκησης. Οι ιθύνοντες της τοπικής αυτοδιοίκησης στις μειονοτικές περιοχές, ως επί το πλείστον εκπρόσωποι του ΚΕΑΔ και της Ομόνοιας, όχι μόνο δεν αντιστάθηκαν, όχι μόνο υπέγραψαν για τις ιδιοποιήσεις αυτές, αλλά σε ορισμένες υποθέσεις έγιναν ψευτομάρτυρες υπέρ των αρπακτικών αυτών.
Επίσης, για όσο διάστημα οι εν λόγω τοπικοί άρχοντες ασκούσαν ακόμα τα καθήκοντά τους, ουδείς εκ των δήθεν πρώην ιδιοκτητών δεν διεκδικούσε την πραγματική αναγνώριση της «περιουσίας». Αμέσως μετά τη λήξη της θητείας τους στην τοπική αυτοδιοίκηση, «οι πρώην ιδιοκτήτες» έσπευδαν να τοποθετήσουν πασσάλους στην «περιουσία» τους. Εξάλλου στη Λιβαδειά, στην Κουλουρίτσα, στο Κώσταρι, στο Ραντάτι και αλλού, γίνονται βίαιοι. Ζητούν από τους μειονοτικούς να εγκαταλείψουν και τα σπίτια τους, επειδή, κατά τους ισχυρισμούς τους, τα έχουν κτίσει στις «περιουσίες» τους. Στο Κώσταρι του Δελβίνου ορισμένα άτομα με την ανοχή των ηγετών της τοπικής αυτοδιοίκησης της μειονότητας και των κρατικών οργάνων, περιέφραξαν δια της βίας περισσότερα από 120 εκτάρια γη ιδιοκτησία της κοινότητας. Σήμερα απειλούν τους κατοίκους της κοινότητας με ποταπούς εκβιασμούς για να παραιτηθούν από το αίτημά τους για την αποκατάσταση του νόμου. Στο χωριό Ραντάτι Αργυροκάστρου, αυτοί οι τραμπούκοι-ιδιοκτήτες, ζητούν από τους ντόπιους Έλληνες Μειονοτικούς να τους δώσουν τις γυναίκες τους, με αντάλλαγμα την άδεια να βοσκήσουν τα ζώα τους στα εδάφη τα οποία με νόμο είναι των Ελλήνων.
Για την εξαγορά και ενοχοποίηση των εκπροσώπων της μειονότητας μαρτυρεί και το γεγονός όπου πλέον των 20 ετών το ΚΕΑΔ συμμετέχει εναλλάξ στις κυβερνήσεις της χώρας, πλην όμως δεν προέβη σε καμιά ενέργεια για την αποτροπή των εν λόγω παράφορων παραβιάσεων εις βάρος της ελληνικής μειονότητας. Εξάλλου οι τοπικοί άρχοντες της μειονότητας, συναυτουργοί στη δημιουργηθείσα κατάσταση, θωπεύονται από την ηγεσία του κόμματος αυτού. Επίσης, η νέα ηγεσία της Ομόνοιας είναι προϊόν στήριξης των ιθυνόντων των επαρχιών και των δήμων της μειονότητας. Το γεγονός που και εκείνη δεν καταγγέλλει καμιά από τις κατασκευασμένες αποφάσεις των κρατικών οργάνων που αφορούν εκατοντάδες χιλιάδες στρέμματα γης μειονοτικών παράνομα ιδιοποιημένης, αλλά και κανέναν εκ των ηγετών αυτών, ενοχοποιεί επικίνδυνα και την Ομόνοια.
Την περίοδο που η Αλβανία επικύρωνε τη Σύμβαση Πλαίσιο της ΣΕ για την Προστασία των Μειονοτήτων (1999-2001) η οποία παρέχει ιδιαίτερο βάρος στις περιοχές με συμπαγή μειονοτικό πληθυσμό, η Ομόνοια και το ΚΕΑΔ, αποφάσισαν να παραιτηθούν από τις περιοχές με συμπαγή ελληνικό μειονοτικό πληθυσμό. Προέβησαν στην ενέργεια αυτή με πρόσχημα τη δήθεν νέα κατάσταση ατομικής προστασίας των δικαιωμάτων του ανθρώπου και όχι συλλογικά. (Το αντίθετο έπρεπε να συμβεί.) Ένα δεύτερο επιχείρημα του πολιτικού ηγέτη της μειονότητας για την απόφαση αυτή σχετίζεται με τη δημιουργία ευνοϊκού κλίματος για τα δικαιώματα των Χιμαραίων που αποδεχόταν την ελληνική εθνικότητα. Όμως, τι συνέβη στην πράξη; Η απόφαση αυτή άνοιξε το δρόμο πολιτογράφησης στις περιοχές με συμπαγή ελληνικό πληθυσμό περίπου χιλίων οικογενειών αλβανικής εθνικότητας. Οι πολιτογραφήσεις αυτές έγιναν συνειδητά από τους τοπικούς άρχοντες της εθνικής ελληνικής μειονότητας, γεγονός που, δεδομένου του φαινομένου μαζικής μετανάστευσης των μειονοτικών, αποτελεί επικίνδυνη δημογραφική αλλοίωση στις περιοχές αυτές. To Αλύκο, το Βρυώνι, η Τσούκα, η Φοινίκη, το Μεσοπόταμο, η Λιβαδειά και άλλες κοινότητες έχουν αλλάξει εξ ολοκλήρου τη δημογραφική τους σύνθεση. Συν τοις άλλοις το φαινόμενο αυτό συνοδεύτηκε με την παροχή αδειών αγοράς γης και επενδύσεων σε αλβανούς επιχειρηματίες. (Το φαινόμενο είναι πιο έντονο στις πιο ζωτικές και συμπαγείς περιοχές της μειονότητας.) Επίσης, στις περιοχές αυτές, και προπάντων στη Χιμάρα, εφαρμόστηκε νέος μηχανισμός αλλοίωσης της κυριότητας των περιουσιών. Κατασκευάστηκαν αποφάσεις επιστροφής περιουσιών οι οποίες δήθεν ωφελούσαν τους Έλληνες μειονοτικούς. Στην πραγματικότητα οι περιουσίες (εκτάσεις γης) δίδονταν τυπικά σε Έλληνες μειονοτικούς υπό την προϋπόθεση στη συνέχεια να πωλούνταν (έναντι προκαθορισμένης τιμής) σε συγκεκριμένα άτομα αλβανικής εθνικότητας στενά συνδεδεμένα με ανώτερους πολιτικούς. Το σχήμα εφαρμοζόταν εν γνώσει και με τη βούληση των εκπροσώπων της μειονότητας. Στην καταγγελία του Πρωθυπουργού Έντι Ράμα στην οποία αναφέρεται ότι έχουν ιδιοποιηθεί παρανόμως 50 χιλιάδες εκτάρια γη στην περιοχή του Μπρεγκντέτ (παραλίας Ιονίου, Χιμάρας-Αγίων Σαράντα) από την Κυβέρνηση Μπερίσα, αναφέρεται και στο μηχανισμό αυτό.
Τον ίδιο σκοπό εξυπηρετούσε και η επιλεκτική κατεδάφιση (βάσει εθνικής και πολιτικής ταυτότητας) αυθαιρέτων στην περιοχή της Χιμάρας. Και όμως ουδεμία σοβαρή αντίδραση υπήρξε από την πολιτική ηγεσία της ελληνικής μειονότητας, όπως συμβαίνει και σήμερα με την απαλλοτρίωση κατά παράβαση του νόμου στους Δρυμάδες εις βάρος 120 κατοίκων.
Οι πολιτικοί της ελληνικής μειονότητας δεν αντιδρούν ούτε για την ενεργειακή κατάσταση στις περιοχές της μειονότητας. Οι Έλληνες μειονοτικοί είναι οι πιο συνεπείς πληρωτές ηλεκτρικής ενέργειας, και όμως έχουν το χειρότερο δυνατό δίκτυο παροχής ηλεκτροδότησης στη χώρα. (Βυθίζονται στο σκοτάδι ειδικά κατά τη διάρκεια εορτών.) Δεν αντιδρούν ούτε για το γεγονός όπου οι μειονοτικοί επιχειρηματίες λειτουργούν σε συνθήκες αθέμιτου ανταγωνισμού, επειδή απ΄ εκείνους απαιτείται απόλυτη συνέπεια έναντι των υποχρεώσεων προς το δημόσιο, ενώ επιχειρηματίες του ίδιου κλάδου σε άλλες περιοχές σχεδόν δεν καταβάλλουν τις υποχρεώσεις τους προς το δημόσιο. Δεν αντιδρούν ούτε κατά του φαινομένου όπου οι μειονοτικοί αποτελούν συχνά αντικείμενο επιβολής πάσης φύσεως προστίμων, επειδή μόνο εκείνοι τα καταβάλλουν. Ο κρατικός προϋπολογισμός προβλέπει πενιχρά κονδύλια για τους δήμους της μειονότητας και μηδενικές επιδοτήσεις για την οικονομική τους ευρωστία. Και όμως ξανά δεν υπάρχει καμιά πολιτική αντίδραση από τους εκπροσώπους της εν λόγω μειονότητας.
Λοιπόν, η εξαγορά και ενοχοποίηση των εκπροσώπων της εθνικής ελληνικής μειονότητας από διάφορες κρατικές δομές ή άλλες δομές που παραβιάζουν το νόμο είναι υπαρκτή. Στη μειονότητα ψιθυρίζεται με νόημα πως η ζημιά που προκάλεσαν στη μειονότητα οι πολιτικοί της εκπρόσωποι όσον αφορά την εθνική ταυτότητα ξεπερνάει κατά πολύ και τους πολέμιους αυτής αλλά και τους ένθερμους Αλβανούς εθνικιστές. Στο σημείο αυτό τίθενται και κάποια άλλα ουσιώδη ερωτήματα (ρητορικά). Γιατί οι συγκεκριμένες κρατικές δομές τηρούν τη στάση αυτή έναντι της ελληνικής εθνικής μειονότητας; Γιατί ζητούν, έστω και σε συνεργασία με τους πολιτικούς της εκπροσώπους, ή μέσω αυτών, να την εξασθενίσουν, να τη διαβάλλουν, να την περιθωριοποιήσουν ή να την αλλοιώσουν;
No comments:
Post a Comment